شعر

آید آن روز که من، هجرت از این خانه کنم

از جهان پرزده، در شاخ عدم لانه کنم

رسد آن حال که در شمعِ وجود دلدار                                   

بال و پـر سوخته، کارِ شب پروانه کنم

روى از خانقه و صومعه برگردانم                                         

سجده بر خاک در ساقى میخانه کنم

حال، حاصل نشد از موعظه صوفى و شیخ                        

رو به کوى صنمى واله و دیوانه کنم

گیسو و خال لبت دانه و دامند، چسان مرغ                         

دل فارغ از این دام و از این دانه کنم

شود آیا که از این بتکده، بر بندم رخت                                 

پر زنان، پشت بر این خانه بیگانه کنم