تنها یک ستاره...

شب یک ستاره داشت

کز بیم نیستی

رنگش پریده بود.

ابر سیاه نیز

بر دوش ابرها

تابوت تک ستاره ی شب را کشیده بود 

شب یک ستاره داشت

آن تک ستاره مرد و زمین بی ستاره ماند

ابر سیاه هم ناکام اشک ریخت.

وانگه که عقده های درونش فرو نشست

کم رنگ شد

                   سپید شد و

                                       پاره پاره شد

از لابه لای ابر

هرگوشه یک ستاره ی بی آرزو دمید

شب پرستاره شد

                        اما نگاه شب

                                 در آسمان خویش

                                         دنبال آن ستاره ی گم گشته بود...