من پذیرفتم شکست خویش را / پند های عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است / این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم / با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتنم دل شاد باش / از عذاب دیدنم آزاد باش

(رهی معیری)