دوست خوب

دوست ِ خوب ، دوست خوب است. مجازی یا واقعی بودنش اهمیتی ندارد . چند کیلومتر دور بودنش از تو اهمیتی ندارد . اینکه بقول خودش تو یه فیلمساز دره پیت باشی و اون مهندس ، اهمیتی ندارد. همین که تمام حس های خوب و بدش را با تو شریک میشود ، همین که تا از مشکلاتت می نویسی، تندی بهت زنگ میزند و جویای حالت میشود ، همین که با شادی های تو، لبخند های آبی می آید روی لبش ، همین که برایت از پشت تلفن انرژی مثبت میفرستد مهم است....یا اینکه از تو دور است یا چسبیده به بیخ ِ گوشت نفس بکشد،مهم نیست...خوب بودنش است که مهم است.
یا اینکه خیلی مزه دارد وقتی پیامش را بعد از یک روز خسته کننده،می بینی که نوشته : " کجایی و چه غلطی میکنی"آنقدر که می توانی،برای چند ساعت،تمام دردهای روح و خستگی های ذهنت را فراموش کنی...
مهم اینه که در روز ساعت ها پشت تلفن او بگوید و بگوید و تو دلت بخواهد از دردهایت،از خستگی هایت،از روزهایت که به سختی شب میشوند،از نگرانی هایت،از ترس هایت،از گریه هایت،از حسادت هایت بگویی ولی خنده ها و ذوق کردنش هایش اجازه مرثیه خوانی هایت را ندهند.

دوست خوب یعنی تو که نیستی...